این‌گونه

خب ، دو روزه ک ازش خبری نیست

و این بده ، خیلیم بده...نه ک از لحاظ ناراحتی خودم بگم، از این جهت میگم ک پسری ک دو روز بتونه دخترو ایگنور کنه، درحالیکه قبلش فاز دوس داشتن برداشته بوده، رد فلگ گنده ست!! 

اگ یه درصد نمیخواستم فندکشو بذارم روو ماشینش، الان دگ مطمئن شدم باید اینکارو بکنم...

چون برفرض مثال بگیم اصن من حرف بدی بهش زدم، اگر واقعا اهمیت میداد، میومد پیگیر میشد، نه ک بره و دگ هیچ کاری نکنه...

چنتا احتمال میدم خودم، یکیش اینه ک بازی روانی راه انداخته، از اول با محبت و توجه زیادی اومده جلو، ک خرم کنه، و یهو جا بزنه و من اونی باشم ک از اون ب بعد دنبالش میوفته، ک خب اگ واقعا اینه بیاد بره توو کوچه...خداروشکر من همیشه درهمه حال عقلم حاکمه...حالا گاهی ممکنه عصبانیتمم حاکم بشه ولی خر احساسی درونم هیچوقت حاکم نمیشه :)))) 

حالت دوم اینکه این اصن میخاسته ب یچیزی پیله کنه و تمومش کنه، چون هرجوره ب این مساله فک میکنم میبینم واااقعا سر هیچی بحث راه انداخت :))) البته ک باز این ایده هم درتناقضه با رفتارای دگش، چون بعده بحثمون هم حتی باز حواسش بهم بود 

درهرحال، بنظرم کسیکه بتونه اونجوری منو ب گریه بندازه الکی و حالمو بگیره و حق ب جانب باشه و بعدشم خبری ازش نشه، رد فلگه و باید دوری کرد ازش...

فقط واقعیت اینه ک تنها چیزی ک باعث افسوس و حسرتم میشه اینه ک این شخص میتونس منو ببره جاهای قشنگ شهر و باهم اونجا تایم بگذرونیم، چون خودم میترسم تنها برم و یا ادم کشف کردن نیستم...دوس داشتم یکی باشه ک بلد باشه...و خب اونجوری تایمی ام ک توی لوکیشنای مختلف میگذرونیمو تنها نبودم...

و خب این قضیه مالیده شد و ناراحت کنندس...بغیر اون، چیز خاصی ب ذهنم نمیرسه ک بگم از دست دادم....

چرا، توجه و محبت زیادیش (صرفا کلامی) هم بود ک دوست داشتنی‌ش میکرد، ولی خب این یکی دو شب اخر حس کردم اونم کم رنگ شده، حالا نه محسوس...ولی میفهمه ادم دگ...

تنهایی یکاری ب ادم میکنه ک چشم بسته میشه ب خیلی چیزا، آدم باوجود خیلی چیزا کوتاه میاد و میگه بذار سازگاری کنم شاید نهایتا چیز خوبی از توش درومد...من تمام عمرم با کسی نبودم بغیر از یک دوره ی کوتاه سه چهار ماهه، اونم وقتی بود ک بدترین افسردگی رو داشتم و باید یکی میبود تا غرق نشم، حالا هرچقدم اون آدم سمی...ولی وقتی حالم بهتر شد، سرپا تر شدم، و خب گند کثافتکاریای عظیم اون شخص هم علنا درومد، رهاش کردم...و تموم شد تا چهارسال بعد، الان...ک با این شخص ی رابطه ی ۳ هفته ای رو تجربه کردم...و خب اینم پودر شد رفت هوا!! :)) 

همچنان فکر میکنم بچه خوبیه، ولی نمیتونم تشخیص بدم این تفکر من از سر ناچاریه! یا واقعا حس درونمه...

ولی این دندون لقی‌عه ک باید کندش...توی یک ماه دو بار این فاصله بوجود اومد، و حس میکنم اون آدم موندن نیست، حتی اگر به حرف میگه ک هست...تا وقتی هست خوبه، ولی وقتی میره دگ نیست! نمیدونم فهمیدین چی میگم یا نه :)))))) 

این دفعه ناراحتیم خیییلی نیست، جوریکه منک ببلعه نیست، از ۱۰، ۳ تا ناراحتم...نمیدونم چرا کمه، چون من مقصر نبودم توی اون بحث و خودش الکی کولی بازی راه انداخت؟! یا چون اووونقد دوسش ندارم؟! یا حس ششم منه ک ناخوداگاه داره این حسو میده ک این آدمی نیس ک بخاطرش خودتو پاره کنی؟! یا باز همون ناخوداگاهم میگه نه برمیگردین و درست میشه؟! یا اصن چون ته دلم میدونم ارزش نداره؟! 

همه اینا یکی بودن فقط توی کلمات مختلف! :)) 

ب هر روی...سختم هست ک بخام پروندشو ببندم، چون اون مث یه پرتوی نور توی دنیای تاریکم بود، یه تار از ریسمان، یه تیکه چوب وسط اقیانوس...ک بهش چنگ بزنم تا بیشتر از اون توی تاریکی فرو نرم...غرق نشم...و انگار بستن پروندش مساویه با گِل گرفتن اون روزنه ای ک تک پرتو ازش میاد داخل، یا بریدن همون تار باریک...

ولی خب...این منم...کسیکه همیشه تنها بوده...و ظاهرا سرنوشت اینه ک همینطور هم بمونه! نمیشه باهاش جنگید! 

توی پرانتز بگم، من همیشه خودمو تنها تصور کردم...دیفالت ذهنم از خودم، گذشته و حال و آیندم همیشه تنها بوده...توی تصویر ذهنیم هیچوقت هیچکسی نبوده و نیس و نخواهد بود کنارم...و خب بعده مدتها داشتم اون تصویرو کمرنگ میکردم...سعی کردم تجدید نظر کنم...و اون آدمو شریک کنم توی زندگیم...ولی خب دیری نپایید ک از اتاق فرمان اشاره کردن این کارا ب تو نیومده، برو تو قفس‌ت.... غمگینه میدونم....